'Ik Begraaf Mijn Verlangen naar Turkije in Mijn Hart'
Juridisch gezien is er niets wat u tegenhoudt om terug te keren naar Turkije. Waarom kiest u ervoor om hier te blijven?
Mijn angst houdt me tegen. Ongeacht wanneer, en of, ik terugkeer naar Turkije, degenen die voor conflicten hebben gezorgd, beschuldigingen hebben geuit, als het ware mijn doodvonnis hebben getekend, zullen dit opnieuw doen op de dag dat ik terugkeer. Mijn bloeddruk is gestegen tot 20 punten, en het is niet mogelijk deze terug te brengen door middel van medicatie. Ik bedacht me dat het leven erg zwaar zou worden als ik keer op keer dezelfde dingen zou horen. Ik maakte een logische keuze en bleef hier. Ik bleef ondanks mezelf. Ik bleef terwijl ik het verlangen in mijn hart begroef. Maar ik weet dat het mij dichter bij mijn dood heeft gebracht. Sommigen kennen geen genade. Ze schrijven de meest onmogelijke dingen. Ze schrijven deze dingen terwijl ze weten dat ze leugens aan het verspreiden zijn. Ondanks de druk die er door sommige kringen werd uitgeoefend, hebben sommigen “araf” voorgesteld aan de rechtbank. Geen Hemel en ook geen Hel, maar ergens hier tussenin. Dit geeft maar aan; hun geweten stuurde hen in de juiste richting. Er was echter sprake van een opgelegde publieke opinie, en zij namen deze in overweging. Ik heb mijn verklaring afgelegd aan een Amerikaanse openbare aanklager hier. Ik zweer je; de aanklager had bijna 100 vragen opgesteld op basis van de beschuldigingen. Hij lachte om dit alles. Wat is dit voor wetgeving, dat deze dingen als een misdaad worden beschouwd?
Kunt u een voorbeeld geven?
Bijvoorbeeld; je hebt gezegd dat je door iemand wordt gevolgd, en dat als je je positie in de overheidsinstelling wilt houden, je dit gewoon moet accepteren, dat je je gevoelens hierover voor jezelf moet houden. Er waren ook beschuldigingen met betrekking tot mijn zogenaamde organisatie, zoals het overnemen van het bestuur. De aanklager lachte hierom. Ik werd hier overigens voor de eerste keer mee geconfronteerd. De ontmoeting met de aanklager was eenmalig.
Hij kwam me tegemoet bij de voordeur. Er was een tolk aanwezig. Hij begeleidde me naar mijn stoel. Hij waste de glazen zelf en bracht water. Als een psychiater of een psycholoog die respect heeft voor andermans gevoelens, wilde hij mijn verklaring afnemen nadat hij mij op mijn gemak had gesteld. Hij verliet de kamer drie keer om mij na te laten denken en mij met mijn advocaten te laten overleggen. Hij verzocht me te antwoorden op zijn vragen met “ja” en “nee”. Ik wilde nog iets toevoegen, maar dit vond hij niet nodig. Toen vertrok hij. Ik zei tegen mezelf: “Als dit hier het rechtswezen is; lang leve Amerika.”
Hoe beschouwen Amerikaanse functionarissen u? Als gast of als vluchteling?
Ik heb de afgelopen vijf jaar niemand gezien. Ik heb mensen gezien toen ik hier in 1997 kwam. Ik heb mensen gezien toen ze naar Turkije kwamen. Er waren academici, leiders van denktank organisaties. Er waren mensen die ik zag in het kader van vriendschap. Ik heb echter geen Amerikanen gezien; ik wil namelijk niet dat mensen er van alles achter gaan zoeken.
Wat kunnen ze hier volgens u dan achter zoeken?
Er zijn mensen die hebben gezegd dat de scholen door Amerika worden ondersteund. Ik heb dit inderdaad niet ontkend. Of we dit nu al of niet ontkennen, ze zullen hetzelfde blijven zeggen. Sommige machtscentra in Turkije leggen alles op een negatieve manier uit. Ik weerhoud me ervan om Amerikanen te ontmoeten omdat sommige mensen in Turkije deze ontmoetingen op een verkeerde manier zouden uitleggen. Er zijn conferenties ten gunste van mij georganiseerd, en sommigen namen hieraan deel. Dan was er Elisabeth Ozdalga. Zij zei: “Laten we elkaar ontmoeten," maar ik hield het af. Yasemin Congar, die ik nog kende van een tijd geleden, en haar krant drongen enorm aan, maar ik heb hen niet ontmoet. Ook Asli Aydintasbas heb ik niet ontmoet, om maar geen anderen te provoceren. Er zijn hier mensen die ook geprovoceerd zijn.
Er zijn mensen die zeggen: “Als Amerika hem niet steunde, zou hij daar niet zolang blijven."
Ik word hier beschouwd als religieus functionaris. Ik heb een tijdelijke verblijfsvergunning als functionaris, die ik ieder jaar verleng. Ik verdien mijn brood met de royalty’s van mijn boeken. Er zijn hier honderden mensen zoals ik. Ze werken in verschillende moskeeën. Zij staan niet in verbinding met Religieuze Zaken. De FBI, die hier kwam om de redenen voor mijn verblijf te onderzoeken, heb ik verteld dat ik peptalks geef. Er zijn hier ook mensen geweest die ik peptalks heb gegeven.
Hebt u het gevoel dat de Amerikanen u scherp in de gaten houden?
Het is een mogelijkheid. Het is noodzakelijk om over deze mogelijkheid na te denken vanuit het perspectief van de Amerikaanse visie op de Islamitische wereld en de Turken, en vanuit het perspectief van hun eigen ideeën, overwegingen en wensen. Ze zeggen zelf dat iedereen hier in de gaten gehouden wordt. Maar er is nooit sprake geweest van een gebrek aan respect naar mij toe. Ze hebben, met het oog op wat voor werk ik doe, met respect gezegd: "Laten we profiteren van zijn aanwezigheid." Voor het onderzoek kwamen er twee jonge mannen; één van de FBI, en één van het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Wanneer was dit?
Twee maanden geleden. Er hadden enkele incidenten plaatsgevonden in Malawi waar Turken bij betrokken waren. Ze vroegen, "Weet u iets over hen?" Daarnaast kwamen er enkele vrienden op bezoek. Ze hadden allemaal hetzelfde adres gekregen. De FBI had na 11 september de functie van informatiebron.
Toen ze hier waren, stelden zee en paar vragen om “te profiteren van zijn ideeën.” Ze waren erg vriendelijk. Toen iemand die ons kent erover hoorde, zei hij, "Ik vraag me af of ze respectloos waren? Als dit het geval is, laten we dan onze excuses aanbieden aan onze vrienden.” De verschillende afdelingen werken hier onafhankelijk van elkaar. De hoofdafdeling waarmee ze verbonden zijn, weet hier niets van. Ze waren in principe respectvol. Ze waren gekomen in het kader van een onderzoek, ze vroegen me echter: “Hoe zou u willen dat de Amerikanen omgaan met Irak? Wat voor soort kabinet is in uw ogen verstandig in Irak na de invasie?” Ik zei: “Er heeft een invasie plaatsgevonden. Ongeacht welke naam jullie eraan geven, mensen zien het als een invasie. Als jullie mijn mening vragen, dan zou ik als ik jullie was in Irak zorgen voor een democratie die overeenstemt met die van Turkije. Laat ze Turkije benijden. Jullie zouden je tolerant moeten opstellen jegens Moslims, zodat ze niet in plaats daarvan Iran gaan benijden.” Ik denk dat de twee heren deze ideeën ook aan hun superieuren hebben doorgegeven. Ik denk dat ze oprechte intenties hadden. Het is niet zo dat ze helemaal niets van mij wilden leren, maar ze kwamen hier om te weten wie ik ben, wat ik doe, hoe ik denk, en wat mijn ideeën zijn. Ik kom uit het Midden–Oosten en ik ben een Turk. Met deze gegevens in hun achterhoofd, wilden ze weten wat mijn ideeën zijn. Maar, ik zag een ander soort tolerantie dan wij laten zien. Ik zag zachtheid. Ik zag respect voor de waarden van de mens. Ik zag respect voor waar ik me mee bezig houd. Ik zag respect voor mijn overtuigingen. Ondanks dit alles, gaat mijn voorkeur uit naar mijn eigen volk.
Dit stemt u tevreden, maar ook bedroefd omdat u in Turkije niet hetzelfde ziet gebeuren.
Ik heb dit ervaren in de ziekenhuizen en in soortgelijke situaties. Waarom kan dit in ons land niet zo zijn? Één van mijn buren heet Richard. Hij werkt in de staalconstructie. We waren samen aan het eten, toen ik zei: "Amerika is een enorme staat, en staat aan het roer van de wereld." Hij antwoordde: "Maar wat zeg je nu, mijn hodja? Jouw land is 3000 jaar oud." Wanneer ik deze houding terugzie in ziekenhuizen en rechtbanken, dan zeg ik: “Mijn land is al zolang gemoderniseerd, waarom zie ik deze houding niet in mijn land?” Er zijn mensen wier leven is gebaseerd op haat en wrok. Zij gedragen zich helaas altijd op een grove, platte manier. Ook nu zijn er mensen die zich zo gedragen, en een bepaald plan trekken.
Aarde uit 50 verschillende delen van Turkije
Fethullah’s kamer is erg eenvoudig ingericht. Er liggen enkele tapijten en kleden. Gülen voelt zich hier niet comfortabel bij. Hij zegt, “Een rieten mat is genoeg voor mij.” De kleine hoeveelheden aarde uit 50 verschillende delen van Turkije, betekenen het meest voor hem. De aarde zit in kleine potjes of in tasjes. Gülen woont nu vijf jaar in het buitenland en verzacht zijn verlangen naar zijn moederland met deze aardemonstertjes. Over het wonen in het buitenland, zegt Gülen: “Het brengt mij dichter bij mijn dood.”
In een rapport over het proces van 28 februari, werden Allah en de Profeet zwartgemaakt. De zwarte dagen van het proces zijn voorbij. Na de verkiezingen is er iets meer stabiliteit gekomen. Is de mist volgens u eigenlijk al opgeklaard?
In sommige richtingen zijn stappen genomen. Dit zeg ik niet; ik verneem dingen over Turkije via de radio en de televisie. Ik luisterde onlangs nog naar de TUSIAD (Turkish Industrialists and Businessmen Association). Ik luisterde naar (Rahmi) Koc en (Sakip) Sabanci. Ze hadden het over de immer toenemende inflatie, de toename in buitenlandse reserves en groei. “Turkije doet het goed,” zeiden ze. Als ze in zakelijke kringen zeggen dat het goed gaat, dan gaat het goed. Al deze mensen komen samen en zijn het eens over een leugen. Hoewel de zaken aan de ene kant goed gaan, bestaat er ook nog zoiets als “de anderen.”
Hun slechtgemutstheid neemt iedere dag toe. Hun intenties veranderen misschien niet, maar er kunnen veranderingen worden gerealiseerd in termen van hun strategie. Er zijn misschien andere strijdpunten. Degenen die deze aan willen zwengelen, zijn hierbij betrokken. Turkije heeft hier vele malen mee te maken gehad, en het zou ze nieuw leven in kunnen blazen. Praat je daarom over het wel of niet opklaren van mist? De kleur van mist is veranderlijk, net zoals het patroon van mist. Bij het toenemen van de mist, neemt ook de macht en het disrespect toe. Dit is in meerdere perioden het geval geweest en ze hebben niet allemaal strijdpunten veroorzaakt. Ze vallen de macht niet aan; ze hebben het over de goede kanten van macht. Van tijd tot tijd komt de religieuze reactionaire beweging ter sprake. In sommige kringen neemt de genadeloosheid nog steeds toe. Er zijn tijden geweest dat ik de ontvangende partij was van wat ze zeggen en doen. Vergeef me voor deze uitspraak, maar ik vind dat zij in een staat van delirium leven, een staat van ernstige paranoia.
Wat is de reden voor dit alles? Er is nu toch sprake van economische en politieke stabiliteit...
Ik zou dit willen verduidelijken aan de hand van gebeurtenissen in het verleden.
Tijdens het proces van 28 februari, verscheen er een rapport. Ik kwam er achter wie dit rapport had opgesteld en naar buiten gebracht. Het rapport ging grotendeels over mij. Er stonden dingen in die ook in de beschuldigingen stonden. Een groepje van het ministerie van Veiligheid had het opgesteld. Aan het eind van het rapport waren twee pagina's bijgevoegd, waarin Allah werd aangevallen, en de Profeet werd beledigd. Toen ik dit zag, voelde ik me nog meer ontspannen over alle dingen die over mij werden gezegd. Ik zei: "Mijn Allah, als deze mensen zulke gedachten hebben over mijn Profeet, en mij ook veroordelen, dan is dit alleen maar goed voor mijn positie voor Allah. Mensen die schelden op mijn Allah en mijn Profeet, vallen mij vanzelfsprekend ook aan.
Sorry, ik kan me dit rapport niet herinneren. Wie heeft het aan wie gegeven?
Een groep van het ministerie van Veiligheid had dit rapport opgesteld. Enkele andere functionarissen schreven vervolgens een conclusie van 2 pagina's. Onze mensen weten wie dit gedaan heeft. Ik laat dit rapport liggen als een stuk geschiedenis. Het ligt ergens opgeslagen als een weerspiegeling van de mensen uit een bepaalde periode, als weerspiegeling van de intenties van de mensen die beslisten over het lot van het Turkse volk.
Ik heb me nooit respectloos gedragen. Het is echter noodzakelijk om onze kant van het verhaal te verduidelijken wanneer Allah en de Profeet erbij betrokken worden. Nu is het belangrijk om in ons achterhoofd te houden dat mensen die op deze manier denken, nooit op een positieve manier over jou zullen praten. Mensen die op die manier oordelen, zullen altijd zo blijven denken. En terwijl ze in aantal afnemen, zal hun slechte humeur toenemen. Hoe minder het er zijn, des te gekker ze worden. Ze zullen hele nieuwe scenario’s bedenken. Daarom zullen mensen zoals ik, in mijn ogen, altijd aan dezelfde dingen onderhevig blijven in Turkije. Er zijn mensen die wachten op mijn dood, en die het moment van mijn dood zelfs proberen in te schatten. Ik heb, behalve in Turkije, nergens in de wereld zulke gemene mensen meegemaakt. In de V.S. zeggen ze: "We moeten hen nomineren voor de Nobelprijs, we moeten hem een monument geven." Ze zeiden: "Tolerantie". Ze plaatsen me in het lijstje van vrijwilligers voor de vrede. Ook zij hebben ogen en oren, hanteren bepaalde criteria. Ze zijn gevoeliger, sensitiever. In Turkije, zijn er nog steeds mensen die zich vijandig opstellen jegens Allah en de Profeet, en die op verschillende plekken een invloedrijke positie innemen.
- Aangemaakt op .