463. Nağme: Korku ve ümit
Fethullah Gülen Hocaefendi, inanan insanın musibetler karşısında halinden şikâyet etmemesi lazım geldiğini ifade ederek sözlerine başladı. Bazı büyüklerin “Ehl-i dil söyleyemez derdini Allah’a bile!” mülahazası içinde olduklarını ve bu düşünceyi nasıl anlamak lazım geldiğini açıklayarak Peygamberlerin Cenâb-ı Hakk’a hallerini arz ettiklerini, bunu yaparken de büyük bir edep tavrı ortaya koyup bir talepten bahsetmediklerini söyledi.
Daha sonra havf ve reca dengesinden söz açan Hocamız, İmam Şafiî Hazretleri’nin şu dörtlüğünü hatırlattı:
وَلَمَّا قَسَا قَلْبِي وَضَاقَتْ مَذَاهِبِي جَعَلْتُ الرَّجَا لِعَفْوِكَ سُـلَّمَا
تَعَاظَمَنِي ذَنْبِـي فَلَمَّا قَرَنْـتُـهُ بِعَفْوِكَ رَبِّي كَانَ عَفْوُكَ أَعْظَمَا
“Kalbim kasvet bağlayıp yollar da sarpa sarınca, ümidimi affına merdiven yaptım. Günahım gözümde büyüdükçe büyüdü ama onu alıp affının yanına koyunca, affını tasavvurlar üstü büyük buldum.”
Hocaefendi, insanın kendisini sıradan bir kul görmesi ve günahlarının ağırlığını sırtında hissetmesi gerektiğini ama katiyen ümitsizliğe de düşmemesi lazım geldiğini belirtti. Konuyu şu beyitle detaylandırdı: “Ger günahım kûh-i Kaf olsa ne gamdır ya Celîl / Rahmetin bahrına nisbet ennehü şey’ün kalîl” (Ey güzel isimlerinden birisi de Celîl olan ulu Sultanım! Gerçi benim günahlarım, büyüklüğünü takdir edemediğim Kaf dağından daha büyüktür. Fakat dağlar kadar günah işlemiş olsam da ne gam; yine kaçkınlar gibi dönüp dolaşıp Senin kapına geldim ya! Hem benim dağlar cesametindeki günahlarım Senin rahmet, merhamet ve af deryalarına nispetle bir “şey-i kalîl”dir; deryada damla bile değil.)
Hocamız, “İki korkuyu ve iki emniyeti bir arada vermem.” hadis-i kudsîsini hatırlatarak dünyada ahiretinden endişe etmeyen ve öteler için hazırlık yapmayanların orada korkularla kıvranacaklarını; burada havf (korku) içinde yaşayanların ise, ahirette emniyet ve huzur içinde olacaklarını vurguladı. Daha sonra Hazreti Âişe validemizden ve Hazreti Ömer bin Abdülaziz’den misaller verdi.
Bu cümleden olarak şu hadiseyi özetledi: Hazreti Âişe Validemiz, bir gün Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) yanında hıçkıra hıçkıra ağlar. Allah Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) kendisine niye ağladığını sorduğunda da “Cehennem’i hatırladım da onun için ağladım! Acaba, kıyamet günü ailenizi hatırlar mısınız?” der. Onun bu sorusuna karşılık, o sevgi ve şefkat insanı Nebiler Serveri (sallallâhu aleyhi ve sellem) şu cevabı verir: (Yâ Âişe!) Üç yerde kimse kimseyi hatırlayamaz: 1) Mizan esnasında, tartının ağır mı hafif mi geldiğini öğreninceye kadar. 2) Amel defterlerinin tevzî edildiği zaman, defterin sağdan mı soldan mı yoksa arkadan mı geleceğini göreceği âna kadar. 3) Sırat’ı geçme esnasında ve geçinceye kadar.
Bu bölüm ilk olarak www.herkul.org'da yayınlandı.
- tarihinde hazırlandı.