Bülbül Nağmesi

Her zaman sinemde âteş-i hicran yanmakta,
Leyl ü nehâr bu garip gönül Seni anmakta;

Gamla-kederle tatlı hülyalara dalarak,
Sızlıyor gönlüm, n’olur bir kez şu bendene bak.

Hayalin olsun görmek, en tatlı bir emeldir,
Halin, tavırların meleklerden de güzeldir.

Kuruver otağını gönlüme bu kez olsun,
Bize küsûf yaşatanlar Allah’tan bulsun.

Kalmadı gönüllerde ilk mana, ilk heyecan,
Bir şeb-i yeldâ tıpkı Sensiz geçen şu zaman,

Güneş batıp ay gurup edeli yıllar oldu,
Sinem yeisle-ümitle boşalıp doldu.

Oturup kaldım “Sevgili gelir!” ümidiyle,
“Siler akan gözyaşlarımı kendi eliyle.”

Her dem bekliyorum bitsin şu gönül hicranı,
Harap olup gitmesin beklenen vuslat ânı!..

“Recâ de, önüne bak!” diyor bir ses içimden,
Yaratan korusun mevcudu şeytan gözünden.

Mutlaka dalgalanacak bir gün şehbal-i hak,
Ümidine sımsıkı sarıl, tasayı bırak!..

Bahar havası var zamanın son nefesinde,
İkbal nağmesi duyuluyor bülbül sesinde!...