Jaki dokładnie rodzaj grup jest przeciwny Ruchowi?
Protekcjonistyczne elity polityczne należące do tureckiego establishmentu współpracują z grupami interesów, w większości uformowanymi w pokoleniu z 1968 roku. Doświadczenia tej generacji zaowocowały skutkami w postaci ideologicznego rozumienia rzeczywistości – dogmatyzmu, separatyzmu, sekciarstwa, agresywnych zatargów i zbrojnych konfliktów – które wciąż prześladują i wstrzymują sposób myślenia elit przed byciem na bieżąco ze zmieniającymi się warunkami społecznych, gospodarczych i politycznych realiów Turcji.
Politycy, członkowie elity, lewica, wojskowi zwolennicy sekularyzmu, ultra- i neonacjonaliści w Turcji odnieśli porażkę zarówno w procesie tworzenia idei politycznych, jak i podczas konstruowania narzędzi do wcielenia ich w życie. Innymi słowy nie udało im się dostarczyć nie tylko alternatywnego punktu widzenia, lecz także środków, które uczyniłyby z niego pożytek. Nie byli w stanie stworzyć politycznego stylu, który zawierałby instrumenty i modele przemian, przystające do historycznego, ekonomicznego i społecznego kontekstu. Również efekty tych działań na poziomie systemowym nie umożliwiły kulturowej innowacyjności ani instytucjonalnej modernizacji. Ta niezdolność zmniejszyła ich znaczenie do rangi nieefektywnej „opozycji” w tureckim parlamencie i głosem zaledwie mniejszości w szerszym społeczeństwie; ich pozycja i programy są w większości wyrażane i tworzone przez Republikańską Partię Ludową (CHP) lub po prostu turecką lewicę. Grupy te posiadają nieznaczny wkład w rozwój zwrotności w szerszym kontekście społecznym czy jedności społeczeństwa. Ich ideologie i działania stały się nośnikami i źródłem polaryzacji, rozczłonkowania i napięć w Turcji.
- Utworzono .