Poezja
Poezja jest poetyckim wyrażeniem piękna i symetrii ukrytej we wszechświecie, oraz zachwytu serca, widokiem uśmiechniętego istnienia, wyrażona przez natchnione dusze. Pośród nich są osoby, których serca stały się pojemniczkami na atrament, w których atrament jest tchnieniem Ducha Świętego.
Poezja jest dźwiękiem słyszanym podczas zagłębiania się do pozaświatów, a język pochodzący od nich jest taki przejmujący. Jej dźwięki i melodie są czasem hałaśliwe, a czasami normalne, w zależności od kondycji duchowej poety i jego wewnętrznej głębi. Z tego powodu, każde słowo i dźwięki poezji mogą być zrozumiane w pełni tylko wtedy, kiedy jej słuchacz zna stan duchowy poety z czasu powstawania poematu.
Poezja rodzi się i przybiera kształty zgodnie z religią, kulturą, oraz sposobem myślenia, który wpływa na pogląd i wrażliwość poety. Tylko inspiracja pogłębia ją i sprawia, że może wzbić się ponad świadomość. W sercu, które jest tryskające energią, atom staje się słońcem, a kropla staje się oceanem.
Niezależnie od tego jak wielką rolę odgrywa inteligencja i myślenie w poezji, ludzkie serce ma swój własny głęboki kierunek. W słowach Fuzuliego: „Moje słowo jest nośnikiem standardów przed armią poetów”. Kiedy myśli wzrastające w sercu umieści się na skrzydłach wyobraźni, zaczynają one forsować drzwi do nieskończoności.
Poezja jest jak zaklęcie, wyraża wzloty i upadki jak również entuzjazm i smutek wewnętrznego świata osoby. W zakresie tego poeta koncentruje się na wzniosłych prawdach, a powstałe w wyniku tego wiersze są jak oddechy z zaświatów. Każda prośba jest poematem, a każdy wiersz jest jak błaganie, pod warunkiem, że skrzydła poematu będą trzepotać w stronę wieczności.
Wiersz, który powstaje w myśl nieskończoności i leci ku niebiosom czystych myśli na skrzydłach serca i z siłą ducha nie zwraca uwagi na pozytywne myślenie. Wykorzystuje materiał, konkretny świat tylko jako środek. Ma na celu odnalezienie i złapanie pojęcia.
Poezja jest czymś więcej od rymowanej mowy, wiele zwrotów które nie są metryczne, przyciągają ducha i budzą zachwyt oraz zdumienie w sercu, poprzez ich znaczenia i sposób wyrażenia. Każdy z nich jest pomnikiem poezji samym w sobie.
Tak jak każda dziedzina sztuki poezja, która nie ma powiązania z nieskończonością jest jałowa i słaba. Ludzki duch zafascynowany nieskończonym pięknem, ludzkie serce ogarnięte obsesją nieskończoności i ludzka tęsknota sumienia za wiecznością i tym co wieczne prosi artystów aby zagłębić się w zaświaty. Artysta, który opiera się temu usprawiedliwieniu spędza całe życie naśladując zewnętrzną powierzchnię rzeczy, ale nigdy nie jest w stanie zobaczyć tego, co kryje się za zasłoną koronki.
Wiersz, który rozważa formę i znaczenie w stosunkach przypominających duszę i ciało, które bez poświęcenia jednego dla drugiego osiągnie harmonię, która spodoba się wszystkim i będzie odbierana jako coś naturalnego. Nawet wyobraźnia nie będzie w stanie zaproponować motywu dla takiego wiersza.
- Utworzono .