Istoty ludzkie
Każdy człowiek wyposażony jest we wzniosłe uczucia, ma naturalną skłonność do bycia cnotliwym oraz do fascynowania się wiecznością. Nawet osoba, wyglądająca na najbardziej nieszczęśliwą, nosi w swoim duchu atmosferę tęczy, składającej się z wieczności, umiłowania do piękna a także cnotliwego myślenia. Jeśli ludzie potrafią rozwinąć te podstawowe, wrodzone elementy mogą wznieść się do najwyższej rangi ludzkości i osiagnąć wieczność.
Ludzie są prawdziymi istotami ludzkimi jednakże nie w tym ziemskim, czy też materialnym kontekście egzystencji, ale raczej w przyciąganiu ich dusz ku wieczności i ich wysiłków podejmowanych w celu jej osiągnięcia. Z tego powodu Ci, którzy nie doceniają swoich wrodzonych, duchowych aspektów i koncentrują się tylko na ich fizycznym istnieniu nigdy nie zaznają prawdziwego spokoju i ukojenia.
Najszczęśliwszymi ludźmi oraz tymi, którym dane jest doświadczyć uczucia szczęścia są, ci którzy zawsze upojeni są żarliwym pragnieniem zaświatów. Ci którzy ograniczają się do wąskich i przytłaczających granic cielesnej egzystencji znajdują się tak naprawdę w więzieniu, nawet jeśli mieszkają w pałacach.
Naszym pierwszym i najważniejszym obowiązkiem jest odkrycie samego siebie, a następnie zwrócenie się w kierunku naszego Pana poprzez oświetlony pryzmat naszej natury. Ci, którzy nie znają swojej prawdziwej natury i w związku z tym nie potrafią nawiązać kontaktu z ich Najwyższym Stwórcą, spędzają swoje życie za kulisami, ignorują skarb jaki noszą na swoich plecach.
Wszystkie istoty ludzkie są zasadniczo bezradne. Jednakże, odkrywają oni niezwykłe kompetencje w zależności od Nieskończenie Potężnego, ponieważ to zależność przekształca kroplę z w wodospad, cząsteczkę w słońce, a żebraka w króla.
Zaznajomienie się z „księgą” egzystencji i wydarzeń, a także ustanowienie jedności pomiędzy nami samymi, a tą księgą, spowoduje pojawienie się, mądrości, która zaiskrzy w naszym sercu. Zaczynamy wtedy rozpoznawać naszą istotną naturę, a także zyskiwać wiedzę Boga poprzez światła tych iskier, aż wreszcie docieramy do Boga. Jednakże aby osiągnąć ten cel nie wolno nam podejmować tego (psychicznego) podróżowania w umyśle, który jest uwarunkowany (ograniczony i uprzedzony) przez ateizm i materializm.
Ci którzy są naprawdę ludzcy wchodzą w interakcje z innymi istnieniami ludzkimi w poczuciu osobistego obowiązku wobec nich, a także w ramach ich potrzeby. Ci którzy przywiązują się do pragnień ciała i przyjemności wykraczają poza to, co jest dozwolone, dlatego też nie mogą utrzymać prawidłowego, dystansu, czy równowagi pomiędzy obowiązkiem a pragnieniem.
- Utworzono .