Człowiek
Człowiek jest istotą obdarzoną szlachetnymi uczuciami, które uzdalniają go do zdobywania cnót, jest także istotą przeznaczoną do wieczności. Nawet w najbardziej nędznej osobie istnieją wskazówki do wieczności, a odrobina miłości do piękna daje impuls do cnotliwego działania. Jeśli człowiek potrafi rozwijać te najbardziej podstawowe elementy swojego jestestwa, które są nieodłącznym elementem jego natury, to może także wzrastać w kierunku najwyższej rangi ludzkości i osiagnąć wieczność.
Człowiek jest prawdziwym istnieniem ludzkim nie w tym śmiertelnym, materialnym aspekcie, ale w pociągu ducha człowieka w kierunku wieczności i w jego wysiłkach na rzecz jej znalezienia. Z tego powodu, żaden człowiek, który lekceważy ten duchowy aspekt i rozważa istotę człowieka biorąc pod uwagę tylko jego fizyczną egzystencję nie może znaleźć prawdziwego pokoju i zadowolenia.
Ludźmi najszczęśliwszymi pośród istnień ludzkich i tymi, których nazwać można szczęściarzami są ci, którzy zawsze są upojeni, żarliwym pragnieniem zaświatów. Ci, którzy ograniczają się do duszenia w wąskich granicach ich cielesnej egzystencji, tak naprawdę żyją w więzieniu choć mogliby żyć w pałacach.
Pierwszorzędnym obowiązkiem człowieka, jest odkrywanie samego siebie, a nastepnie zwrócenie się w kierunku Pana poprzez świetlisty pryzmat jego natury. Nie mają szczęścia Ci, którzy są nieświadomi swojej prawdziwej natury i dlatego nie mogą skontaktować się ze swoim Najwyższym Stwórcą spędzając swoje życie na pracy podobnej do tragarza, nieświadomi wartości tych skarbów, które noszą na plecach.
W zasadzie człowiek jest istotą bezradną, ale odkrywa on niezwykłe kompetencje polegając na nieskończenie Mocnym. Polegając na Tym Nieskończenie Mocnym przemienia się z kropelki wody w wodospad, z cząsteczki w słońce, z żebraka przeistacza się w króla.
W zależności od stopnia zaznajomienia się z „książką” istnienia i wydarzeń człowiek ustanawiając jedność pomiędzy sobą a tą książką, odczuwa iskry miości pojawiające się w jego sercu. Zaczyna rozpoznawać istotę swojej natury i uzyskuje wiedzę o Bogu poprzez światło tych iskier i ostatecznie dosięga Boga. Niemniej, aby osiagnąć ten cel jego psychiczne wędrowanie nie musi być ślepym podążaniem w ślad za herezją i zaprzeczeniem.
Prawdziwa istota ludzka utrzymuje swoje stosunki z innymi istotami ludzkimi w świadomości swojego obowiązku wobec nich i robi to w granicach konieczności. Ktoś kto jest przywiązany do pragnień i przyjemności swojego ciała narusza granice i dlatego też nie może utrzymać prawidłowej odległości i równowagi pomiędzy obowiązkami i pragnieniami.
- Utworzono .