Prawdziwi muzułmanie nie mogą być terrorystami
Islam dosłownie oznacza „poddanie się”. Jest religią zadowolenia, bezpieczeństwa i pokoju. Zasady te są tak powszechne w życiu muzułmanów, że gdy zaczynają się modlić, odcinają wszelkie związki łączące ich ze światem, biją pokłony i padają na twarz przed Bogiem, a następnie powstają z dłońmi zaciśniętymi w szacunku. Gdy zanoszą modły, dzieje się tak, jak gdyby zaczynali nowe życie. Kończąc oracje, pozdrawiają tych po swojej lewej i prawej stronie, życząc im zdrowia, bezpieczeństwa oraz pokoju, po czym dołączają do pozostałych.
Pozdrawianie innych i życzenie pokoju uznawane są za jedne z najbardziej pomyślnych aktów, jakich można dokonać w islamie. W rzeczy samej, gdy prorok Mahomet (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim) został zapytany: „Jaki jest najbardziej pomyślny akt w islamie?”, odpowiedział: „Dawanie jedzenia innym oraz pozdrawianie wszystkich tych, których znasz oraz nie znasz”[1].
Oskarżenia o terroryzm
Wielka szkoda, że islam, który oparty jest na powyższych zasadach, postrzegany bywa jako równoważny terroryzmowi. Jest to olbrzymia, historyczna pomyłka. Jak już wskazaliśmy, gdy system bazujący na pokoju i bezpieczeństwie wiązany jest z terroryzmem, oznacza to tylko tyle, że ludzie dokonujący takich porównań nic nie wiedzą o duchu islamu i nie są w stanie go pojąć. Powinno się patrzeć na niego z perspektywy jego źródeł oraz przedstawicieli żyjących na przestrzeni wieków, a nie przez pryzmat czynów nieznacznej mniejszości, która błędnie go reprezentuje. Prawda jest taka, że w islamie nie ma miejsca na szorstkość i fanatyzm. Jest on religią składającą się wyłącznie z aspektów przebaczenia i tolerancji. Filary miłosierdzia, jak Rumi, Yunus Emre, Ahmad Jasawi, Bediüzzaman i im podobni, najpiękniej wyrazili ów aspekt islamu, przechodząc do historii jako przykłady przywiązania oraz tolerancji.
Dżihad w islamie
Dżihad jest elementem islamu, pierwotnie zdefiniowanym jako zmaganie wierzącego przeciw wszystkiemu, co stoi pomiędzy nim a Bogiem. Z drugiej strony, aspekt ten oparty jest na konkretnych zasadach, mających za zadanie usunąć wszelkie przeszkody w obronie i chwale imienia Boga. Możemy przywołać wiele przykładów z historii, związanych z tym tematem. Zawsze będą jakieś bitwy – jest to nieunikniona rzeczywistość ludzkiego życia. Jednak wersety Koranu, określające dokładne warunki dla dżihadu, zostały błędnie zinterpretowane, a następnie wzięte za podstawowy cel islamu. W gruncie rzeczy ludzie, którzy zawiedli w zrozumieniu prawdziwego ducha islamu, nie byli w stanie odnaleźć równowagi pomiędzy ogólnymi a pełnymi niuansów celami, co wraz z faktem, iż pochłonęła ich nienawiść, doprowadziło do błędnego odczytania islamu. Tymczasem serce prawdziwej społeczności muzułmańskiej pełne jest miłości i przywiązania do całego stworzenia.
Miłość wiąże istnienie
Prorok Mahomet (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim) był człowiekiem przywiązania. Znany był jako Habibullah. To wyrażenie wywodzi się z kolei ze słowa „habib”, oznaczającego tego, który kocha Boga i jest przez Boga kochany. Mistycy, tacy jak: Imam Rabbani, Mawlana Khalid, Szach Waliullah, twierdzili, że jest to najwyższy stopień miłości.
Bóg stworzył świat z miłości, a islam ozdobił owe misterne dzieło. W słowach innego wielkiego mistyka obecne jest przekonanie, że miłość stanowi przyczynę istnienia. Oczywiście, nie możemy zaprzeczyć, że w islamie istnieje element przemocy – jest on jako przestroga. Jednakże niektórzy te elementy, które powinny pozostać drugorzędne, uznają za podstawy islamu. A przecież prawdziwy islam odwołuje się do pokoju. Pewnego razu mój przyjaciel, który podziela tego typu odczucia, powiedział mi: „Rozmawiasz ze wszystkimi bez wymuszania jakichkolwiek ograniczeń. To sprawia, że pęka metafizyczne napięcie, jakie posiadamy, a przecież nauczono nas, że według islamu powinniśmy w imię Boga okazać pewnym ludziom naszą niechęć”. Myśl ta chroni przed błędną interpretacją owej idei. W islamie wszystko, co zostało stworzone, winno być kochane w imię Boga. Rzeczy, które powinniśmy nienawidzić i którym mamy okazywać wrogość, są to nieczyste oraz niemoralne myśli i uczucia, a także bluźnierstwa. Bóg zamierzył, aby ludzie byli dobrymi stworzeniami (Koran, sura 17,70). Można powiedzieć, że każdy został w jakimś stopniu obdarzony tą cechą. Warto wspomnieć, że Boży Prorok przechodził obok żydowskiego pogrzebu. Gdy zwrócono mu uwagę, że zmarły był Żydem, odparł: „Ale był człowiekiem!”. W ten sposób okazał wartość, jaką islam przypisuje ludzkości.
Tak właśnie nasz Prorok szanował ludzi. Powodów, dla których konkretni muzułmanie lub instytucje, które źle rozumieją islam, mają coś wspólnego z atakami terrorystycznymi, powinno się szukać nie w tej religii, lecz w samych ludziach – w ich błędnym rozumieniu oraz w innych czynnikach. Tak jak islam nie jest religią terroryzmu, tak żaden muzułmanin, który poprawnie rozumie islam, nie może stać się terrorystą.
Naturalnie, są od tego wyjątki, jednak interpretacje islamu dokonane przez tureckich uczonych charakteryzują się tolerancją. Jeśli uda się nam szerzyć rozumienie islamu autorstwa takich filarów miłości, jak Rumi i Yunus Emre oraz jeśli uda się nam zanieść ich przesłanie miłości, dialogu i tolerancji ludziom, którzy tego pragną, wówczas mieszkańcy całego świata zaczną biec ku objęciom miłości, pokoju oraz tolerancji, które reprezentujemy.
Tolerancja w islamie jest tak rozległa, że Prorok specjalnie zakazał ludziom mówić rzeczy, które mogłyby być obraźliwe. Pomimo wszelkich starań i poświęceń Mahometa, Abu Jahl nie stał się muzułmaninem i zmarł poza islamem. Przy okazji, imię Jahl oznacza ignoranta. Ten zatwardziały i pospolity człowiek spędził całe życie jako wróg Proroka, a teraz, niestety, jego przydomek stał się drugą naturą współczesnych muzułmanów. Wkrótce po podboju Mekki syn Abu Jahla, Ikrimah, który przyjął islam, zaczął oskarżać ojca przed sądem, za co został skarcony przez Proroka.
Szacunek dla ludzkości
Kolejny hadis wyjaśnia, dlaczego nie powinniśmy być nietolerancyjni wobec innych. Prorok ostrzegł swoich towarzyszy, aby nie przeklinali własnych rodziców. Ci z kolei ze zdziwieniem zapytali, czemu ktoś złorzeczyłby czyimś rodzicom. Prorok odparł, że jeśli ktoś przeklnie rodzica innej osoby, to ta osoba poweźmie odwet, a efektem tego będzie przeklęcie swoich rodziców.
Ponieważ Prorok zawsze okazywał szacunek, fakt, iż dzisiejsi ludzie twierdzą, jakoby islam był agresywny, oznacza jedynie tyle, że nie zrozumieli go poprawnie. W islamie i powszechnym królestwie jego posłańca, Mahometa, nie ma miejsca na nienawiść lub wrogość.
Słudzy Boga
Koran w całej rozciągłości opiera się na przebaczeniu i tolerancji.
„Ci, którzy spędzili życie w radości i w utrapieniu; oni przełykają swój gniew i wybaczają ludziom. Bóg kocha tych, którzy oddani są dobru”. (sura 3,134)
Warto byłoby zatrzymać się na chwilę nad tym tekstem. Moglibyście napotkać zdarzenie, które sprawi, że zagotuje się w was krew, na przykład ludzie mogliby was przeklinać i obrażać. Jednak wy powinniście dołożyć wszelkich starań, by zachować się właściwie, nie przejąć się tym oraz nie zareagować. W powyższym wersecie Koran mówi, w jaki sposób ludzie o wysokich standardach moralnych powinni postępować nawet wtedy, gdy stracą cierpliwość. Użyte w tym fragmencie arabskie słowo „kazm” jest bardzo znaczące. Oznacza ono przełknięcie tego, czego nie da się przełknąć. Z kolei „kazim” określa kogoś, kto przełyka swój gniew. W innym ustępie Bóg poucza wierzących, aby unikali próżności:
„Jeśli zdarza się im napotykać puste słowa lub niestosowne zachowanie, przechodzą obok nich z godnością”. (sura 25,72)
Islamski styl
Prorok praktykował wszystko, czego uczy Koran. Dla przykładu, ktoś przyszedł do niego i przyznał się do popełnienia cudzołóstwa, prosząc o oczyszczenie z grzechów, jakakolwiek by go czekała kara. Prorok odpowiedział mu: „Wracaj do domu i okaż skruchę. Nie ma grzechu, którego Bóg by nie przebaczył”[2]. Inny hadis opowiada o kimś, kto został posądzony o kradzież. Lecz w chwili, w której miano odczytać wyrok skazujący, oskarżyciel przebaczył złodziejowi, o którym Prorok powiedział: „Czemu nie przebaczyłeś mu w pierwszej kolejności?”[3].
Gdy dokładnie przebada się wszystkie przytoczone przykłady, okazuje się, że styl ukazany przez tych, którzy przyjmują postawę nienawiści i wrogości, nie jest zgodny z islamem. Jak wykazaliśmy powyżej, jest on przecież religią miłości i tolerancji, a muzułmanie są ludźmi oddanymi miłosierdziu oraz przywiązaniu, odrzucającymi wszelkie akty terroryzmu. Są także tymi, którzy oczyścili swoje ciała z oznak wszelkiej wrogości i nienawiści.
[1] Bukhari, Isti’zan, 9,19; Nesai, Iman, 13
[2] Muslim, Hudud, 17,23; Bukhari, Hudud, 28.
[3] Abu Dawud, Hudud, 14(4394); Nasai, Sarik, 4(8,68); Muwatta, Hudud, 28(2,834).
Artykuł pierwotnie ukazał się w „Turkish Daily News” 19 września 2001 r.
- Utworzono .