De boodschap van Fethullah Gülen aan de Melbourne conferentie in Australië
Ik voel me vereerd dat ik deze belangrijke, inaugurele, internationale conferentie getiteld ‘Van Dialoog naar Samenwerking, de Visie van Fethullah Gülen en Moslim-Christelijke Betrekkingen’, formeel mag openen.
De titel zelf is bemoedigend omdat er nog niet zo lang geleden niet veel dialoog plaatsvond, laat staan dat er samenwerking bestond in moslim-christelijke betrekkingen. Er is een lange historie van oecumenische dialoog in het christelijke domein, maar interreligieuze dialoog was een ander verhaal.
In Australië hebben we sinds de jaren ’70 veel gedebatteerd over multiculturalisme of, zoals er later aan werd gerefereerd, culturele diversiteit. Pas in de jaren ’90 begonnen we te praten over religieuze diversiteit, ondanks het feit dat cultuur en religie nauw met elkaar verweven zijn in elke cultureel diverse samenleving.
In juli 1997 vond er hier in Melbourne een grote internationale conferentie plaats. De conferentie werd gesponsord door de Australische Multiculturele Stichting en door W.C.R.P. (Wereld Conferentie van Religies voor Vrede) en er was een aantal gerenommeerde sprekers aanwezig inclusief de toenmalige gouverneur-generaal Sir William Dean, Dr. Carey, de toenmalige aartsbisschop van Canterbury, en Z.E. kardinaal Arinze, de leidende expert van de katholieke kerk als het gaat om betrekkingen met de islam. Ik was op dat moment de gouverneur van Victoria en zei in mijn toespraak:
“Religies – en de kerken of de gemeenten of inheemse groepen die het levende gezicht van verschillende geloven zijn – hebben een enorm belang bij een gezond multiculturalisme en een gezonde culturele diversiteit. En gezonde multiculturele maatschappij is gebouwd op ware tolerantie en respect voor de rechten en plichten van anderen. Als er intolerantie ten opzichte van culturele verschillen is, zal er intolerantie ten aanzien van religie zijn. Als gelovige mensen niet tolerant kunnen zijn, dan zal hun geloof worden betwist en uiteindelijk falen.”
Er volgde een aantal conferenties die bekend stonden als de Abraham Conferenties. De tweede hiervan vond plaats in 2004, hier op de Australische Katholieke Universiteit. Het thema van de conferentie was “Onze Gezamenlijke Toekomst: Moslims, Christenen en Joden,” hetgeen het leiderschap van de Australische Katholieke Universiteit (dat vandaag de dag wordt gedeeld met de Monash Universiteit en de Australian Intercultural Society) weerspiegelt. Ik gaf de voornaamste voordracht die bekend staat als de Abraham Lezing en die betrekking had op drie grote thema’s:
- de vestiging van immigranten
- de kwestie van geweld en religie
- de bijdrage van de verschillende godsdiensten
Ik zal kort refereren aan het tweede en derde deel van deze thema’s. Het thema van geweld en religie is zeer uitgestrekt thema. In deze lezing omvatte ik de zeer actuele kwestie van zelfmoordterrorisme en ik heb tot in detail uiteengezet waarom zelfmoord verboden is door de islam, zoals is bevestigd door alle gerenommeerde moslimgeleerden. Tegelijkertijd verstrekte ik een hoeveelheid bewijs dat officiële islamitische instanties, zowel in het Verenigd Koninkrijk als hier in Australië, geweld en terrorisme, inclusief het gebruik van zelfmoordwapens, aan de kaak hebben gesteld.
Ik antwoordde ook op de frequente claim dat historisch gezien, religie nauw verbonden was met geweld en dat het de oorzaak was van oorlogen en consequente misère. De geschiedenis laat ons natuurlijk enkele voorbeelden van oorlogen zien die werden uitgevochten rondom kwesties waaronder religie, maar dit ging geenszins op voor de meest uitgebreide oorlogen uit de geschiedenis. Dus de eeuwen van oorlogen ten behoeve van de uitbreiding van Rome bijvoorbeeld, hadden niets te maken met religie en hetzelfde geldt voor de eeuwen van barbaarse invasies in de duistere middeleeuwen.
In recentere tijden hadden de twee meest kostbare oorlogen in de geschiedenis, te weten de Eerste- en Tweede Wereldoorlog, niets te maken met religie.
Met betrekking tot het derde thema van de migrantenvestiging was de bijdrage van religie aan het succes van ons migrantenverhaal niet moeilijk te illustreren. Twee gebieden, te weten welzijn en educatie, schieten me te binnen.
Met betrekking tot het welzijn van migranten werd een zeer significante rol gespeeld door religieuze organen bij het assisteren van migranten in het vestigingsproces.
De grootste groep migranten die geen Engels spreekt in Australië bestond uit migranten uit Italië waarvan de grootste concentratie zich hier in Melbourne bevond. De hevigste periode van de beweging was tussen 1947 en 1967. Gedurende die periode kwam het grootste deel van de steun, die zowel gepersonifieerd als sensitief was, neer op de schouders van religieuzen zoals kapelaans en hun ondersteunende lekengroepen.
Gedurende deze 20 jaar bestond Co.As.It, de officiële Italiaanse welzijnsorganisatie en de grootste migranten-welzijnsorganisatie in Australië, niet en de grootste belasting met betrekking tot het verstrekken hulp aan Italianen in hun eigen taal, kwam voor de rekening van het Aartsbisschop Comité voor Italiaanse Ondersteuning en voor individuele kapelaans. Omdat ik gedurende zo’n twaalf jaar in de jaren ’80 en ’90 president van Co.As.It was, vind ik het fijn om de enorme bijdrage van de katholieke kerk aan de succesvolle vestiging van Italiaanse migranten in de twee decennia voordat Co.As.It was opgericht, te kunnen erkennen.
Wat ik heb gezegd over Italiaanse kolonisten, geldt ook voor andere gemeenschappen. Ik refereer vandaag in het bijzonder aan de vroege joodse gemeenschap, aan de Griekse gemeenschap en aan de religieuze moslimleiders in de Turkse en Libanese gemeenschappen.
Een ander voorbeeld is de grote bijdrage die het Oecumenische Migratiecentrum heeft geleverd. Dat centrum heeft zich ontwikkeld uit de Europese Australische Christelijke Broederschap, dat zelf weer was ontstaan uit de Wereldraad van Kerken.
Op het gebied van educatie hebben verschillende religieuze organen een essentiële bijdrage geleverd. In de vroege historie van dit land stichtten de Schotten bijvoorbeeld hun eigen scholen met behulp van de presbyteriaanse kerk om hun geloof en hun cultuur te behouden.
Toen er een hele nieuwe golf van culturen naar Australië kwam in de periode na de oorlog, was er een dringende behoefte om in te spelen op wat deze groepen, samen met werkgelegenheid, zagen als hun hoogste prioriteit, namelijk cultureel-sensitief onderwijs voor hun kinderen. Cultureel-sensitief betekende het erkennen dat de religie een essentieel onderdeel was van hun cultuur. De katholieke kerk was als gevolg daarvan, verplicht om scholing te verzorgen voor tienduizenden migrantenkinderen zonder enige financiële ondersteuning van de staat in die tijd; een situatie die voortduurde totdat in de jaren ’70 staatshulp werd geleverd aan denominatieve scholen.
De afgelopen jaren is er een aanzienlijke hoeveelheid onderzoek verricht, geleid door de Australische Multiculturele Stichting, naar de hoeveelheid en het karakter van de vele religies die een verwelkomend thuis hebben gevonden in Australië. In deze context refereer ik in het bijzonder aan het werk van professor Des Cahill, professor van Interculturele Studies aan de RMIT Universiteit, en professor Gary Bouma, Unesco-leerstoel aan de Monash Universiteit voor Interculturele en Interreligieuze Betrekkingen.
Al die tijd was -en dat was relatief onbekend bij ons in Australië- het werk en de geleerdheid van Fethullah Gülen aan het groeien. Dit bereikte Australië recentelijk -door de ACU, Australische Katholieke Universiteit- bij de lancering van de Fethullah Gülen leerstoel in november 2007. De lancering van die leerstoel met Dr. Ismail Albayrak als de inaugurele voorzitter, was een krachtig teken. Mag ik hier even pauzeren om u mee terug te nemen naar die belangrijke gebeurtenis toen de aard van de Fethullah Gülens bijdrage werd beschreven. Ik kan de toespraak van professor Greg Barton tijdens deze gebeurtenis niet verbeteren. Professor Barton, die hier vandaag aanwezig is, beschreef Gülens gedachten als hebbende drie hoofdkenmerken en ik citeer hem:
“Hij is in de eerste plaats een alim, een traditionele islamitische geleerde met een grondige kennis van de Koran, de Soenna, islamitische jurisprudentie en islamitische geschiedenis. Gülen heeft een enorme maatschappelijke beweging laten ontstaan die zich bezighoudt met praktische religieuze filantropie op grote schaal. Het tweede element in Gülens gedachten en in het maatschappelijke activisme van de Gülenbeweging is een liefde voor onderwijs.”
En ten derde, zei hij, is het gekenmerkt door dienstverlening. Professor Barton concludeerde:
“Er belooft deze nieuwe eeuw zo veel meer te worden bereikt in moslim-christelijke betrekkingen en in de wetenschappelijke kennis van religie en religieuze gemeenschappen dan er in de vorige eeuw is bereikt. De lancering van de leerstoel aan deze Universiteit staat, geloof ik, voor iets heel erg goeds en voor iets van grote betekenis dat veel verder gaat dan enige andere instelling en dan enige andere aanstelling. Dit is, insyallah, als God het wil, het begin van iets groots.”
Deze inaugurele internationale conferentie is weer een ander krachtig teken. Het komt zeer gelegen.
Er is bewijs van de druk vanuit overheden, inclusief hier in Victoria, om bestaande privileges en vrijstellingen af te schaffen of te verminderen. Sommige van deze overheden die de druk volhouden, stellen in feite dat vrijheid van religie en geloof essentieel de vrijheid van aanbidding betekent –thuis of in een kerk of moskee- maar niet op openbare plekken die geheel seculair dienen te zijn. Dit is de filosofische grondreden voor een gezamenlijke actie om religieuze organisaties het overbrengen van hun geloof middels de handelswijzen op scholen, in ziekenhuizen, in bejaardentehuizen, in verpleeghuizen en welzijnsvoorzieningen, te ontnemen.
Deze gezamenlijke inspanning om religieuze vrijheid en geloof te verminderen en beperken, valt samen met –is wellicht verbonden met- een agressief atheïsme dat religie bespot als bijgelovig, irrationeel en blind.
Atheïsme gaat hier verder dan een rationeel debat en valt, vaak onder het mom van secularisme, religie in alle vormen aan als zijnde in conflict met de goede werking van een seculiere staat. De voorwaarden voor het debat zouden, ten minste, respect voor hen die een religie belijden moeten inhouden, evenals respect voor hen die geen geloof belijden. Helaas tonen enkelen van hen, die het denkbeeld van anti-religie ter sprake brengen, geen respect voor religie.
Dit is een cruciale tijd met betrekking tot publieke verhoudingen en een cruciale tijd voor degenen die de ware vrijheid van religie en geloof koesteren. Bij de officiële opening van deze inaugurele internationale conferentie wil ik de hoop uitspreken dat de conferentie het begrip zal vergroten en ik wil de samenwerking promoten inclusief de samenwerking om alle religies en degenen zonder religie van respect te verzekeren.
- Aangemaakt op .