Turkse Scholen: een wereldmerk
De titel van het boek was: "Baris Köprüleri" (Bruggen naar vrede), met als ondertitel "Dünyaya Açilan Türk Okullari" (Turkse Scholen: vensters naar de wereld).
Drie gerenommeerde namen prijkten op de kaft: Toktamis Ates, Eser Karakas en Ilber Ortayli.
Wanneer we het over Turkse Scholen hebben, is het niet langer nodig allerlei definities of beschrijvingen te geven. De naam alleen is al voldoende. Overal ter wereld bestaan deze scholen, die de liefde via deze scholen verenigen met de liefde voor de mensheid en de Turkse taal en literatuur verbinden met de Wereldliteratuur, hoewel iedere school een eigen naam en een eigen bestuur heeft. Hoewel iedere school volgens de wetten van het betreffende land functioneert, delen ze een gemeenschappelijke naam: Turkse Scholen! We hebben hier te maken met een wereldmerk van Turkije op het gebied van onderwijs.
Hoeveel instituten kent Turkije, die, als we er over nadenken, als wereldmerk beschouwd kunnen worden? Hoeveel wereldmerken bezitten wij in handel, kunst of sport, die ons in een uithoek van de wereld beschutting bieden en die onze heimwee, zelfs in de meest afgelegen landen verzachten? Hadden we die maar! Ik zou willen dat we zulke merken hadden, zodat we vol vreugde zouden kunnen zeggen: "Dit is het werk, de inspanning en het succes van de Turken." Net zoals de tientallen bedrijven waar de Amerikanen trots op zijn, die de Italianen blij maken en de Fransen aanmoedigen.
Turkse Scholen zijn scholen van Turkije, die de Turkse horizon echter al geruime tijd achter zich hebben gelaten. Nooit zijn het nationalistische en/ of racistische scholen geweest; door middel van liefde voor de mensheid verspreiden ze de universele sociale en culturele omgangsvormen.
Ze transformeren de interculturele dialoog van een letterlijke aangelegenheid tot een levendig gebeuren. Vandaag de dag is er in Centraal Azië, de Balkan, Afrika, Europa en Amerika sprake van een openhartige sociale werkelijkheid: de Turkse Scholen.
Wanneer we naar hun uitmuntende leerlingen, altruïstische docenten en vrijgevige donateurs kijken, kunnen we ze iedere dag meer en meer op waarde schatten.
Turkse Scholen zijn een merk dat iedere dag groeit door donateurs die hun harten voor de wereldvrede hebben geopend en de gebeden van degenen die de scholen een warm hart toedragen. Tijdens dit groeien, worden tevens de bloemen der liefde geplukt.
De donateurs zijn zich bewust van de hoop die de Turkse Scholen vertegenwoordigen en schromen dan ook niet om ze te steunen. Hoewel de donateurs zich wel degelijk storen aan de vijandigheid die sommige mensen ten opzichte van deze scholen betrachten, verdragen zij die. Zij beseffen namelijk dat deze scholen niet alleen een zegen en een kans voor hun eigen gemeenschap zijn, maar ook voor de gehele mensheid en bovendien van onschatbare waarde.
De vele donateurs kennen de heer Fethullah Gülen, die het openen van deze scholen vanaf het begin heeft aangemoedigd, zeer goed. Tijdens zijn vele preken, toespraken, conferenties en bijeenkomsten heeft Gülen altijd de liefde voor de mensheid en de liefde voor het eigen land benadrukt. Nooit heeft hij verwachtingen voor zichzelf gehad, of zal hij die ooit hebben. Deze scholen kunnen sowieso niemand in het bijzonder aanzien verlenen. Fethullah Gülen had slechts één belang en één doel voor ogen: deze eerzame natie een constructieve en vreedzame rol te laten spelen in het machtsevenwicht in de wereld en in het bijzonder in zijn eigen regio.
Het is maar goed dat hij op die manier dacht! Terwijl degenen die hun kracht aan strijd ontlenen, zich in de diepste dalen van identiteitscrises bevinden, wordt Fethullah Gülen herinnerd aan de hand van de inspanningen die hij heeft aangemoedigd en ontvangt hij lof van de onbevooroordeelden.
Uitgeverij Ufuk zou van harte gefeliciteerd moeten worden met het uitgeven van "Baris Köprüleri." Zij hebben er goed aan gedaan om de interviews met en artikelen van vele prominente personen over de Turkse Scholen in één boek te bundelen.
Onder de vele vooraanstaande personen die hierover gesproken en geschreven hebben, bevinden zich onder andere: Bülent Ecevit (ex-Premier), Mehmet Saglam (ex-minister), Schrijvers: Gündüz Aktan, Ilber Ortayli, Kemal Karpat, M. Ali Kiliçbay, Eser Karakas, Halit Refik, Ali Yasar Saribay, Mehmet Altan, Yilmaz Öztuna (geschiedkundige), Süleyman Seyfi Ögün, Gülay Göktürk, Cengiz Aytmatov, Niyazi Öktem, Mümtaz’er Türköne, Ümit Meriç, Naci Bostanci, Ali Bulaç, Nevzat Kösoglu, M. Niyazi Özdemir, Büsra Ersanli, Serif Ali Tekalan, Faruk Tuncer, Ali Fuat Bilkan, Yasin Aktay en Sahin Alpay.
De uitgeverij heeft een “1” op de kaft gezet. Ik voeg daar onmiddellijk aan toe; breng ook het tweede deel uit, zodat de manier waarop deze scholen in elke sociale laag geluk teweegbrengen, begrepen kan worden en iedereen kan zeggen: “Dit is het wereldmerk van Turkije, we zouden meer van dat soort merken moeten ontwikkelen.”
- Aangemaakt op .