اسم كريم و رحيم خداوند اقتضاى آخرت را دارد
ضعيف‌ترين و محتاج‌ترين‌ها به بهترين و مكمل‌ترين صورت پرورده مي‌شوند. مى‌بينيم كه ناتوان‌ترين جانوران و موجودات بي‌دست و پا، به بهترین شکل تغذیه مي‌شوند.
اگر مداخلۀ نابجاي انسان را كه از اراده‌اش استفادۀ سوء مي‌كند، در نظر نگيريم، مى‌بينيم كه ناتوان‌ترين، ضعيف‌ترين و نحيف‌ترين موجودات هم به بهترين صورت مورد ديدبانى قرار مي‌گيرند.
دوام دادن سلول به حيات، پرورش جنين به بهترين صورت در رحم مادر، تسخير مادر براى بر طرف نمودن كوچك‌ترين احتياج طفل نوزاد به بسيار دقت و اهتمام، پرورش ماهيان در ژرفاى بحر و كرم نحيف و ضعيف در داخل ميوه به بهترين وجه، رسيدن رزق و ما يحتاج به درختانى‌كه توانايى حركت را ندارند و به بيماران زمين گير و از اين نوع به هزاران مثال مشخص، در حقيقت تاكيد كنندۀ فكر مجرديست كه در عنوان اين مبحث از آن ياد آور شديم.
از همۀ اين‌ها به اين نتيجه مي‌رسيم كه در كاينات ذات كريم و رحيمى حكم مي‌راند. خدايى‌كه در همۀ كاينات داراى اين‌گونه احسان و اكرام است، هميش خواسته است به بندگانش كريم باشد. در پهلوى اين اكرام و احسان، اقتضا دارد كه مُكرَمين هم وجود داشته باشند. هنگامى‌كه در اين دنيا، انسان‌هاى عاجز، ناتوان و در عين حال فانى را اين قدر مورد احسان و اكرام قرار مي‌دهد؛ لازمۀ رحمت و كرم اش اينست كه اين احسان و اكرام متداوم باشد نه مؤقت. در اين ديار فانى انسان، در برابر خوردن يك دانۀ انگور جفاى صد سیلى را به رخسارش متحمل مي‌گردد؛ اما سير نمى‌شود. چيزهايى مانند جوانى، قوت، و صدها نعمت‌هاى زوال پذیر ديگر كه انسان از آن‌ها لذت مي‌برد، بي‌آنكه وداع بگويند ناپديد مي‌شوند و می‌روند.... پس خداوندى‌كه در اين دنيا انسان را اين همه نعمت‌هاى فراوان عطا نموده است، محال است که با قطع نعمت ها، نعمت را به نقمت، لذت را به عذاب و محبت را به دشمنى مبدل گرداند. اگر اين همه احسان و كرم ابدى نباشد، نعمت به نقمت و لذت به عذاب و دوستى به دشمنى تبديل خواهد گرديد. پس عالم ابدی‌ای است که این همه نعمات در آن ادامه می یابد و فرا رسیدن آن عالم حتمی است.
- Created on .