'Ik Ben op Zoek naar een Gekweld Hart'

Ik Ben op Zoek naar een Gekweld Hart

Straft u uzelf bewust? Of kunt u de kracht niet vinden om naar buiten te gaan?

Spelletjes, plezier maken; het ligt niet in mijn aard. Zelfs toen ik jong was, deed ik al aan riyazat (esoterische zelf-realisatie). Ik deed wat goed was voor mij. Soms ging ik uit naar een café en zat daar een tijdje, als ik dacht dat dit nuttig was. Ik wil geen dingen doen die niet nuttig zijn. Al gaat het om het maken van een ommetje, ik wil dat het een bepaald doel heeft. Daarom zit ik binnen en lees de Koran of verricht mijn dagelijkse gebeden en ziqr (religieuze chants om Allah te gedenken). Indien ik tijd heb, houd ik me soms bezig met het redigeren van een boek, of met het zelf schrijven ervan. Ik acht het nuttiger om licht te doen ontbranden, om mensen van dienst te zijn. Het kan inderdaad zomaar zijn dat ik de afgelopen vijf jaar slechts drie keer naar het meer ben geweest. Ik heb mijn omgeving niet grondig verkend.

De Natuur kan helend werken. Waarom hebt u hier niet van geprofiteerd? Klaterende beekjes, enorme bomen…

Artsen zeggen precies hetzelfde – op deze leeftijd heb ik calcium nodig. In de zomer, namen ze me, op een vrij dwingende manier, een kwartier mee naar buiten en zeiden me naast die camelia daar te gaan zitten. Mijn ziel is niet ongelukkig of ziek. Ik ging ook niet veel naar buiten toen ik in Turkije woonde. Ik ben altijd bezig met boeken, waar ik ook ben. Als er iemand naast me komt zitten, vind ik het fijn om een gesprekje aan te knopen. Zo was het ook toen ik in Istanbul verbleef. Ik ging er meer op uit toen ik jong was. Ik ging naar tombes en las Yasin (een Vers uit de Koran). Tegenwoordig doe ik het liever zo.

De dingen die in Turkije gebeuren, baren mij zorgen. Ze zijn de oorzaak van mijn bloedend hart. Het afschaffen van positieve dingen, het verdwijnen van de stabiliteit, de grofgebekten met hun onesthetische uitspraken, en het bestaan van de onderontwikkelde geesten, terwijl ik dacht dat Turkije een ontwikkeld land was; het stoort me enorm. Ik kan niet bevatten dat er mensen zijn die zo achterlopen. De religieuzen werden als onderontwikkeld beschouwd, maar ik denk dat er geen land is waar reactionaire ideeën meer overheersen dan in Turkije.

Veel mensen houden van u, maar heeft u een vriend? Het lijkt wel alsof u zich helemaal alleen in een menigte bevindt. Heb ik het mis?

Zeker wanneer ik het woord “niveau” gebruik als ik over bepaalde kwesties spreek, lijkt het alsof ik mijzelf op een bepaald niveau plaats, en daar schaam ik me voor. Ik ben op zoek naar iemand die van binnen een kwelling voelt; iemand met wie ik over de Islamitische wereld kan praten, de situatie in Turkije, en waar ik mijn ongerustheid mee kan delen. Ik ben op zoek naar een gekweld hart.

Maar zo iemand is er niet, toch?

Op dat niveau geloof ik niet dat er iemand is die alles met me zou delen. Soms breekt het zweet me ’s nachts uit. Dan is er iets dat ik niet uit mijn hoofd krijg, iets dat ik op televisie heb gezien of heb gehoord. Je staat op en bidt. Soms word je er moe van. Dan wil je dat er iemand is; iemand waar je je ongerustheid mee kan delen. Ongerustheid neemt af wanneer ze wordt gedeeld. In dat opzicht heb ik, denk ik, niet een loyale vriend. Ik heb veel goede vrienden, vrienden die veel van me houden. Een vriend waarmee je gedachten deelt, moet net zo zijn als jij. Binnen in die vriend moet een vuur branden. Hij moet een hechte band met Allah hebben, en tegelijkertijd nederig blijven. Deze vriend zou jouw ideeën moeten delen.

Ik vind het eigenlijk getuigen van een gebrek aan respect wanneer ik aan mezelf denk. Ik zou niet aan mezelf moeten denken. Ik geloof in Allah, dus al mijn gedachten zouden aan Hem gewijd moeten zijn. Als ik in de Profeet (Mohammed) geloof, zou ik altijd aan hem moeten denken. Ik heb nooit aan iets anders gedacht dan aan mijn volk, ik hoor dat niet te doen. Ik moet denken aan het welzijn van mijn volk. Indien je niemand hebt om op hetzelfde niveau je ongerustheid mee te delen - en zoals je misschien al geconcludeerd hebt, jij bent namelijk intelligent, heb ik niet zo iemand – is het misschien tijd om te bekennen dat je eenzaam bent.

Dit lijkt het lot te zijn van veel grote gerespecteerde mannen in de religie. Gewild of ongewild ontstaat er een afstand tussen de geliefde personen en degenen die hen liefhebben. Zij kunnen geen vriendschap sluiten met hun meesters. Dit berust op een psychologische theorie. Ik vraag me af of dit bij u ook het geval is?

Ik probeer mijzelf zoveel mogelijk te zuiveren van redenen die mij ervan weerhouden de goede daden en de goedgunstigheid van de Almachtige Haqq (De Absolute Waarheid, een attribuut van Allah) te ontvangen. “Bidt u voor mij. Vergeet mij niet in uw gebeden. Als ik iets zeg, kan ik dat in uw gezicht zeggen.” Ik zeg, “U bent de bron van inspiratie.” Misschien brengt het zeggen van deze dingen, het denken van deze dingen en het je, enkele malen per dag, nederig opstellen (als we onszelf niet nederig opstellen voor een oneindigheid, Allah is oneindig en wij zijn niets, kunnen we onze verering niet tot het hoogste niveau tillen) aan de andere zijde een gevoel van lof teweeg. Ik bedoel, ik zou dit niet weten. Zolang je jezelf als klein beschouwt en altijd spreekt met bescheidenheid en vroomheid, dan kun je niet zeggen dat je niet weet hoe je iets moet zeggen, of dat je de andere partij niet kunt overtuigen.

Ik vraag me af of uw probleem bij het vinden van een soulmate te maken heeft met het feit dat mensen die zich met liefde aan u verbinden uw uiterste grenzen niet kunnen bevatten?

Ik ben niet iemand die moeilijk te begrijpen of te bevatten is. Ik ben een heel gewoon mens. Ik bevind mij niet boven de wolken. Ik doe me niet anders voor dan ik ben. Maar ik kan niet voorkomen dat mensen mij op een voetstuk plaatsen. Ik kan niet zeggen dat ze het niet begrijpen, dat zou oneerlijk zijn. Ik heb gepredikt in moskees, op openbare plaatsen en op conferenties en seminars, en uitgelegd wat er nodig is. Hiermee bedoel ik te zeggen dat dit niet georganiseerd is. Mensen volgen deze adviezen op. Ze verspreiden zich over de wereld, bereiken bepaalde doelen en gaan door met hun acties. Vandaag de dag doen ze nog steeds wat wij prediken. Ze begrijpen wie je bent, en meer. Je hebt het over activiteiten in het onderwijs en tolerantie, en ze gaan hier geweldig mee aan de slag. Dit is ook een uiting van lof. Indien ze jouw ideeën niet respecteren, zouden ze niet op deze manier handelen. In mijn ogen zijn de vrienden trouwer en goedgeloviger dan nodig. Dit is één ding; het delen van bepaalde zorgen is wat anders. Misschien weerspiegelen ze aan de buitenkant niet wat ze aan de binnenkant voelen. Misschien lijd ik onder de problemen. Ik zeur omdat ik geen contact heb met mijn dierbaren omdat ik bezig ben met anderen. Zij doen dit niet, dus volgens mij blijft wat hun van binnen bezighoudt, een geheim. Ik ben ongeduldig. Als iemand zegt: "Er is ergens brand," dan raak ik van slag. Waarschijnlijk zijn zij erg geduldig. Ze maken geen probleem van deze dingen en houden het stil. Dit draagt wellicht niet bij aan de dialoog, en dat veroorzaakt onenigheid. Er is geen sprake van een volledige breuk. We zijn in staat om samen te zitten en te praten, om elkaar te ontmoeten en onze problemen te delen.

Bepaalde incidenten hebben de mensen achterdochtig gemaakt; maar sommige samenzweringen kunnen niet ontkend worden.

Sommige mensen zijn van mening dat de Islamitische gemeenschap geneigd is om zich te verliezen in samenzweringstheorieën. Er bestaan bijvoorbeeld theorieën dat 11 september het resultaat was van een Amerikaanse samenzwering. Zo zijn er meerdere samenzweringstheorieën die worden gebruikt om de wereld te beoordelen…

Vele samenzweringstheorieën hebben in de wereld de ronde gedaan. En er komen nog steeds nieuwe bij. Bij de ene helft van de wereldbevolking leven gedachten om de andere helft van de wereldbevolking af te branden, als gevolg van de conclusies die zijn getrokken. Misschien willen mensen het gevoel van paranoia in de maatschappij versterken om hun eigen angsten te rechtvaardigen. Er is soms sprake van intimidatie. Ik kan echter niet zeggen of 11 september in deze categorie past. Maar bij een wijdverbreide samenzwering wordt altijd lang stilgestaan. Dezelfde dingen worden over de hele wereld gedaan. Een paar jaar later gebeurt er dus iets, maar in een andere vorm, en vervolgens gaan we allemaal geloven in dergelijke samenzweringstheorieën. Er waren explosies in Istanbul. Dit soort dingen gebeurt ook elders in de wereld. Bewust of onbewust zeggen mensen: “Wordt dit mogelijk gemaakt door deze mannen te veranderen in robots?” Of ervaren we allemaal dezelfde onjuiste behandeling, onderdrukking, wreedheid, terreur doordat sommigen de ene wereld met de andere wilden verenigen? Komt dit doordat sommigen zeggen: “Kom, laten we ons verenigen?” Er zijn namelijk vele voorbeelden. Uiteindelijk worden ze gezien als mogelijkheden. Bovendien hebben de mensen een sceptische houding ontwikkeld tegenover alles wat openlijk geschreven of naar buiten gebracht wordt. Ze vragen zich af wat iemand nou werkelijk bedoelt wanneer hij iets zegt.

Er hebben in de wereld enkele gebeurtenissen plaatsgevonden die de mensen zo achterdochtig hebben gemaakt, dat ze achter alles een samenzwering zoeken. Hetzelfde gebeurt in de media. Er zijn mensen die worden afgeschilderd als mensen met een grote bereidheid tot samenzweren. Al accepteren we dit niet als hele waarheid, het is onmogelijk om het bestaan van samenzweringen in de wereld te ontkennen.