Αμερικανός καθηγητής νομικής δεν έχει καμία αμφιβολία πως η δίκη του Γκιουλέν στην Τουρκία ήταν πολιτική

Αμερικανός καθηγητής νομικής δεν έχει καμία αμφιβολία πως η δίκη του Γκιουλέν στην Τουρκία ήταν πολιτική

Ο Τζέημς Χάρινγκτον, διευθυντής του Texas Civil Right Project και καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “Παλεύοντας για την Ελευθεροστομία, τη Θρησκευτική Ελευθερία και τη Δημοκρατία στην Τουρκία: οι πολιτικές δίκες και οι στιγμές του Φετχουλλάχ Γκιουλέν”, [“Wrestling with Free Speech, Religious Freedom, and Democracy in Turkey: The Political Trials and Times of Fethullah Gülen”] για τη δίκη του αναγνωρισμένου ισλαμιστή λογίου Φετχουλλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία, η οποία έληξε με την αθώωσή του από το Ανώτατο Εφετείο το 2008.

Σε κατηγορητήριο το οποίο συνέταξε στις 30 Αυγούστου 2000, ο τότε Γενικός Εισαγγελέας του Δικαστηρίου Κρατικής Ασφάλειας της Άγκυρας (DGM) Νουχ Μιτ Γιουκσέλ υπέβαλε μήνυση κατά του Γκιουλέν για την οποία η δεύτερη σύγκληση του Δικαστηρίου Κρατικής Ασφάλειας (DGM) απαίτησε την καταδίκη του σύμφωνα το Άρθρο 7/1 του Αντιτρομοκρατικού Νόμου Νο. 3713.

Ο Γιουκσέλ ισχυρίστηκε πως ο Γκιουλέν είχε εμπλακεί από το 1989 σε δραστηριότητες με σκοπό την ίδρυση παράνομης οργάνωσης που απέβλεπε στη δημιουργία θεοκρατικού κράτους, ανατρέποντας τη δομή του κοσμικού κράτους. Το κατηγορητήριο ωστόσο δεν περιελάμβανε καμία απολύτως αναφορά σε κάποια συγκεκριμένη ενέργεια που να συνιστούσε έγκλημα σύμφωνα με τη διατύπωση του Αντιτρομοκρατικού Νόμου. Αντιθέτως, οι κατηγορίες βασίζονταν στις απόψεις του Γκιουλέν όπως είχαν διατυπωθεί σε έντυπα ή οπτικοακουστικά μέσα καθώς επίσης και στις κοινωνικές του δραστηριότητες. Με άλλα λόγια, οι ιδέες και πεποιθήσεις του στοιχειοθετούσαν τη βάση των κατηγοριών εναντίον του. Το 11ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Άγκυρας στις 5 Μαΐου 2006 αποφάσισε την απαλλαγή του Γκιουλέν εξαιτίας ανυπόστατων ισχυρισμών. Κατατέθηκε έφεση στο 9ο Επιμελητήριο του Ανώτατου Εφετείου, που ωστόσο επικρότησε ομόφωνα την αθώωση του Γκιουλέν από το 11ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Άγκυρας στις 5 Μαρτίου 2008. Στις 4 Απριλίου 2008, το γραφείο του Εισαγγελέα αντιτάχθηκε σε αυτή την ετυμηγορία με εκ νέου έφεση προς το Ανώτατο Εφετείο επικαλούμενο το Άρθρο 308 του Ποινικού Κώδικα. Το Επιμελητήριο ωστόσο, στις 24 Ιουνίου 2008, απέρριψε την έφεση εκ μέρους του γραφείου του εισαγγελέα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αθωωτική απόφαση εγκρίθηκε και παγιώθηκε.

Στο βιβλίο του ο Χάρινγκτον αναλύει την πορεία της δίκης, την οποία περιγράφει ως πολιτική, και πώς αυτή συνέβαλε στην ευρύτατη επέκταση των πολιτικών ελευθεριών και της δημοκρατίας στην Τουρκία. Διερευνά επίσης πώς η προσπάθεια ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση επηρέασε τη μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος της χώρας, στοιχείο το οποίο καθόρισε και την έκβαση της δίκης.

Πώς σας ήρθε η ιδέα να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Πριν από τρία χρόνια ήμουν σε ταξίδι στην Τουρκία και η υπόθεση τράβηξε το ενδιαφέρον μου, πιθανότατα εξαιτίας της εργασίας μου πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα – έχω ταξιδέψει πολύ σε διαφορετικά μέρη του κόσμου εργαζόμενος για τα ανθρώπινα δικαιώματα… Ανέκαθεν με ενδιέφερε πώς διαφορετικά νομικά συστήματα προστατεύουν ή όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Καθώς διερευνούσα το ζήτημα, ανακάλυψα πως κανείς δεν είχε γράψει για τη συγκεκριμένη δίκη. Πήρα την απόφαση να γράψω σχετικά γιατί σε αυτήν την υπόθεση μεταξύ άλλων σημειώνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση ανάμεσα αφενός μεν στην προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αφετέρου στην εμμονή εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αλλαγές στο δικαστικό σύστημα και ενίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Διεξήγαγα έρευνα και επισκέφθηκα άλλες δύο φορές την Τουρκία, ερωτώντας ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων για τη δίκη που ουσιαστικά συνεχιζόταν επί οκτώ χρόνια. Κατά τη γνώμη μου ήταν συναρπαστική αντίθετα με πολλές άλλες πολιτικές δίκες – γιατί επρόκειτο ξεκάθαρα για δίκη πολιτική. Προκλήθηκε από εχθρούς του κου Γκιουλέν που ανήκαν στους κυβερνητικούς κύκλους της εποχής. Αλλά σε αντίθεση με πολλές άλλες πολιτικές δίκες, είχε αίσια έκβαση και νομίζω πως ωφέλησε σημαντικά την Τουρκία. Προφανώς ωφέλησε και τον Γκιουλέν καθώς αθωώθηκε και οι δικαστές απεφάνθησαν πως όλες οι κατηγορίες εναντίον του ήταν κατασκευασμένες και εντελώς ανυπόστατες.

Πόσο καιρό σας πήρε να ολοκληρώσετε το βιβλίο;

Μου πήρε ένα χρόνο. Ξόδεψα πολλά βράδια, σαββατοκύριακα και αργίες καθώς έχω ήδη μία εργασία πλήρους απασχόλησης και επίσης διδάσκω. Μου πήρε λοιπόν καιρό αλλά με ενδιέφερε πολύ και ήταν ένα βιβλίο που αγάπησα γιατί βρήκα το θέμα συναρπαστικό και επίσης απολαμβάνω τη συγγραφή.

Αναφέρεστε στη δίκη ως πολιτική δίκη. Γιατί συνιστά πολιτική δίκη και τι είναι αυτό που διαφοροποιεί μια πολιτική δίκη από μία συνηθισμένη;

Σε μία πολιτική δίκη η κυβέρνηση ή όποιος άλλος καταγγέλλει την υπόθεση… ουσιαστικά ασκεί δίωξη εναντίον του εν λόγω προσώπου εξαιτίας των πολιτικών του απόψεων – επειδή αυτές οι απόψεις είναι αντίθετες προς το κατεστημένο και οι απόψεις ή οι πράξεις του προσώπου αυτού συνιστούν απειλή. Και υπό αυτή την έννοια ο κος Γκιουλέν παραπέμφθηκε εξαιτίας των απόψεών του και κυρίως επειδή η κυβέρνηση επικαλούνταν πως ο κος Γκιουλέν επιχειρούσε να εγκαθιδρύσει θεοκρατικό κράτος και το νόμο της Σαρία και… ένα σωρό άλλους ισχυρισμούς που ήταν εντελώς αβάσιμοι. Αλλά ήταν ένας τρόπος να τον μειώσουν.

Σύμφωνα με το τουρκικό δίκαιο, εάν τελικά καταδικαζόταν, τότε η κυβέρνηση θα επεδίωκε την κατάσχεση όλων των ιδρυμάτων και των σχολείων που σχετίζονταν με το κίνημα κι ας συνδέονταν εμμέσως. Ωστόσο, μπορεί κανείς να αντιληφθεί από το κατηγορητήριο πως η κυβέρνηση ένιωθε να απειλείται από το κίνημα επειδή ουσιαστικά μετέστρεφε τη δυναμική της Τουρκίας: είχε να κάνει με την ανελισσόμενη μεσαία τάξη της Ανατολίας και επίσης με θέματα διαφάνειας εντός των κυβερνητικών κύκλων. Το κίνημα έφερνε την Τουρκία ακόμα πιο κοντά στη δημοκρατία. Έτσι αποτελούσε απειλή προς την καθεστηκυία τάξη.

Γι’ αυτόν το λόγο, μηχανεύτηκαν αυτή την απαίσια, φριχτή επικοινωνιακή εκστρατεία εναντίον του περίπου ένα χρόνο πριν τον παραπέμψουν τελικά σε δίκη. Έτσι, η δίκη ήταν ολοφάνερα πολιτική επειδή αυτό που το κατεστημένο – οι κατήγοροι – επιχειρούσαν, στην ουσία ήταν να υπονομεύσουν την αξιοπιστία του κου Γκιουλέν στα μάτια του λαού, να τον καθαιρέσουν και να κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία και σχολεία… που σχετίζονταν με το κίνημα.

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως η δίκη στάθηκε πολιτική. Δεν υπήρξε έγκλημα. Οι δικαστές στην επίσημη τελική απόφασή τους ανακοίνωσαν πως δεν υπήρχε κανένα απολύτως έρεισμα πως σημειώθηκε οποιοδήποτε έγκλημα. Ήταν καθαρά ο πολιτικός του λόγος, οι πολιτικές του ιδέες – ή αυτές που το κατεστημένο θεωρούσε ως πολιτικές του ιδέες – η αιτία για την οποία παραπέμφθηκε σε δίκη.

Υπάρχουν κάποια μαθήματα που μπορεί κανείς να πάρει από τη δίκη;

Πράγματι. Προσωπικά εμπνεύστηκα από πολλούς ανθρώπους στην Τουρκία από τους οποίους ζήτησα συνέντευξη. Ήταν άνθρωποι που είχαν στ’ αλήθεια αφιερώσει τη ζωή τους στη δημοκρατία και εργάζονταν πολύ σκληρά, επί σειρά ετών. Κάποιοι είχαν υποστεί βασανιστήρια κατά τη διάρκεια στρατιωτικών πραξικοπημάτων, ένας είχε δεχθεί απόπειρα δολοφονίας, άλλοι πάλι είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα. Νομίζω πως αυτό που με ενέπνευσε ήταν το πόσο αφοσιωμένοι ήταν, και όταν αντιπαραβάλλω στο σημείο αυτό τη χώρα μας, τις ΗΠΑ… ξέρετε, υφιστάμεθα εδώ και πάνω από 220 χρόνια και νομίζω πως κάπου έχουμε χάσει τη συναίσθηση του τι περάσαμε κάποτε, τι αγώνες δώσαμε για την ανεξαρτησία μας, για να εδραιώσουμε τη δημοκρατία μας και να γίνουμε η χώρα που είμαστε πλέον.

Και τώρα ας στρέψετε το βλέμμα σε μια νεαρή ακόμα δημοκρατία όπως η Τουρκία: πιστεύω πως αποτελεί έμπνευση για εμάς, μια ευκαιρία να ξαναβρούμε την αφοσίωσή μας και πιστεύω επίσης πως αυτού του είδους τα κινήματα είναι που πρέπει να υποστηρίξουμε ως χώρα. Δυστυχώς, πολλές φορές, θεωρώ πως οι ΗΠΑ αγκυλώνονται στο να υποστηρίζουν λαούς που έχουν ήδη στηρίξει. Και θεωρώ πως ένα από τα μαθήματα που έχουμε πάρει και μπορούμε ακόμα να διδαχθούμε από την Τουρκία και την Αραβική Αφύπνιση είναι πως η χώρα μας χρειάζεται να απαντά σε αυτές τις δημοκρατικές ωσμώσεις, να τις υποστηρίζει και να προσπαθεί να τις ενδυναμώσει. Είναι ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας και επίσης ζήτημα σταθερότητας για όλο τον κόσμο και την ανθρώπινη κοινότητα.

Δεν αποτελεί ωστόσο αντίφαση, κε Χάρινγκτον, το γεγονός πως ο κος Γκιουλέν έχει δεχθεί έντονη αλλά και τόσο αντικρουόμενη κριτική; Πώς ενώ κάποιοι επικαλούνταν ότι ήταν πράκτορας της CIA, άλλοι την ίδια στιγμή τον κατηγορούσαν ότι επιζητούσε να εγκαθιδρύσει κράτος της Σαρία; Και τα παραπάνω αποτέλεσαν αυτά καθαυτά επιχειρήματα κατά τη διαδικασία της δίκης. Ποιο ήταν το δικό σας συμπέρασμα;

Ολοφάνερα δεν είναι πράκτορας της CIA, γιατί όταν ήρθε εδώ για λόγους υγείας, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να τον απελάσουν. Επί δύο χρόνια προσπαθούσαν να τον απελάσουν. Επομένως δεν γίνεται να είναι πράκτορας της CIA όταν κυβερνητικοί των ανώτατων κλιμακίων, σύμφωνα με τον δικαστή, πάσχιζαν να τον απελάσουν. Μπορείτε να διαπιστώσετε στην υπόθεση πως όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί απλώς συνεχίζονταν και επαναλαμβάνονταν και είναι με μια λέξη γελοίοι. Και μπορείτε επίσης να ρίξετε μια ματιά στους ισχυρισμούς του κατηγορητηρίου, πως για παράδειγμα ήταν πράκτορας της CIA, πράκτορας του Ιράν, πράκτορας της Κίνας, πράκτορας του αιδεσιμότατου Μουν, πράκτορας οποιουδήποτε μπορείτε να διανοηθείτε. Απλώς επεζητούσαν να τον δυσφημούν απέναντι στο ακροατήριο.

Και προσωπικά βρίσκω ως τον πλέον καταγέλαστο ισχυρισμό πως ήταν μυστικός καρδινάλιος του Πάπα. Αυτό είναι εντελώς γελοίο. Είμαι καθολικός και πολύ απλά είναι ανήκουστο ακόμα και να αναλογιστεί κανείς πως κάποιος θα σε θεωρούσε ποτέ μυστικό καρδινάλιο του Πάπα. Αλλά τι βαρύνουσα σημασία αποκτά όταν το ανακοινώνεις μπροστά σε ακροατήριο και προκαλείς ανησυχία…

Ένα από τα πράγματα που νομίζω πως ισχύουν για τις ΗΠΑ και τον αποκαλούμενο Δυτικό κόσμο είναι πως δεν αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει κοσμικό κράτος όσον αφορά την Τουρκία. Η Τουρκία, φυσικά, έχει κοσμική κυβέρνηση – δημοκρατία – αλλά στην Τουρκία, το κοσμικό κράτος σημαίνει κάτι διαφορετικό από ό,τι σε εμάς.

Σε εμάς κοσμικό κράτος σημαίνει διαχωρισμό μεταξύ εκκλησίας και κράτους, ωστόσο ο κόσμος μπορεί να εκφράζεται και να συμμετέχει με όποιον τρόπο επιθυμεί, να φορά ό,τι επιθυμεί αρκεί οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του ενός να μην βλάπτουν τον άλλο. Στην Τουρκία, το κοσμικό κράτος σημαίνει να μην υπάρχει έκφραση του θρησκεύματος στις δημόσιες υπηρεσίες ή στη δημόσια εκπαίδευση – και φυσικά αυτό είναι το σημείο στο οποίο αναδύεται το ζήτημα της μαντίλας.

Έτσι, όταν αυτό μεταφράζεται σε εμάς τους Δυτικούς, δηλοί πως η Τουρκία απομακρύνεται από την κοσμικότητα της διακυβέρνησής της ή πως το συγκεκριμένο κίνημα επιχειρεί να απομακρύνει την Τουρκία από την εικόνα του κοσμικού κράτους. Προκαλείται παρανόηση και νομίζω πως προκύπτει από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξη. Αν όμως μιλήσει κανείς στους ανθρώπους στις ΗΠΑ και τους εξηγήσει προς ποια κατεύθυνση κινείται η Τουρκία ή πως το συγκεκριμένο κίνημα ενδιαφέρεται για το είδος του διαχωρισμού που έχουμε και εμείς, τότε υπάρχει διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας ή κράτους και τζαμιού αλλά οι άνθρωποι μπορούν να εκφράζονται όπως εδώ σε εμάς, όπου ακόμα και μέλη της κυβέρνησης μπορούν να φορούν μαντίλα ή οτιδήποτε υπαγορεύει στον καθένα το θρησκευτικό του πιστεύω.

Τι νομίζετε πως επιδιώκει λοιπόν;

Όταν αναλογίζομαι για το κίνημα και τον κο Γκιουλέν, μου φαίνεται προσωπικά πως είναι μια πολύ καλή προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία πολιτών, να βελτιώσουμε τους θεσμούς της κοινωνίας πολιτών, τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, να απλώσουμε το χέρι και να βοηθήσουμε τον κόσμο και ειδικά τους φτωχούς και αυτό το χαρακτηριστικό οφείλεται στην πνευματικότητά του.

Και νομίζω πως εμένα τον ίδιο ως Χριστιανό, αυτό με εντυπωσίασε και με έκανε να στραφώ στον εαυτό μου και στα δικά μου θρησκευτικά πιστεύω και να εξετάσω τη συνείδησή μου και να δω αν ανταποκρίνομαι όπως πρέπει στις επιταγές της πίστης μου.

Αλλά πιστεύω πως ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται. Δεν είναι κάποιο είδος οργανωμένου και δομημένου κινήματος αλλά αποκεντρωτικού κινήματος. Είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που με τη δική τους πρωτοβουλία σε όλο τον κόσμο, σε όλη την Τουρκία, προσπαθούν να διάγουν καλύτερη ζωή σε προσωπικό επίπεδο και προσπαθούν να βοηθήσουν και τους άλλους.

Κατά τη γνώμη μου είναι ένα εντυπωσιακό κίνημα που πιστεύω πως στη χώρα μου αλλά και σε άλλες χώρες οφείλουμε να στηρίξουμε.

Πώς θα συνοψίζατε το βιβλίο σας σε λίγες φράσεις;

Νομίζω πως αν έπρεπε να συνοψίσω το βιβλίο μου, θα έλεγα πως είναι μια συναρπαστική ιστορία για το πώς η δημοκρατική αλλαγή επέρχεται στην Τουρκία, πώς αντιτέθηκε σε αυτήν το κατεστημένο και πως η ευτυχής συγκυρία της προσπάθειας της χώρας να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση φέρνει μια σειρά αλλαγών στο σύστημα. Και έτσι, τελικά τόσο η δίκη αλλά και τα οκτώ έτη του ιστορικού της υποβάθρου βοήθησαν την Τουρκία να προσεγγίσει περισσότερο την έννοια της δημοκρατίας και νομίζω πως βοήθησαν να εγκαθιδρυθεί η κοινωνία των πολιτών και να επεκταθεί η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της έκφρασης. Θεωρώ πως αυτή είναι μια αξιοσημείωτη ιστορία και μια αξιοσημείωτη περίοδος για την Τουρκία.

Ποιο είναι το μήνυμά σας προς το λαό της Τουρκίας;

Πρώτα από όλα, θα ήθελα να επαινέσω τους ανθρώπους στην Τουρκία για τους αγώνες τους για τη δημοκρατία και τη συμμετοχή. Και νομίζω πως είτε ανήκουν είτε θέλουν να αποτελέσουν μέρος του κινήματος δεν έχει σημασία υπό την έννοια πως, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να προσπαθήσουν στη ζωή τους να εφαρμόσουν αυτό που επιχειρεί το κίνημα – κατά πρώτον να αναπτύξουν μία πιο στενή πενυματικότητα και σχέση με τον Θεό και κατά δεύτερον να απλώσουν το χέρι και να βοηθήσουν τους άλλους. Γιατί αυτό είναι το νόημα της ζωής – να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας. Δεν είναι ο εγωισμός. Δεν είναι να προσπαθεί κανείς να βγάλει περισσότερα χρήματα. Αυτά είναι τα διδάγματα του κινήματος και άσχετο από το αν κάποιος συμφωνεί με αυτό καθαυτό, θα μπορούσε να συλλογιστεί το συγκεκριμένο μήνυμα και να στρέψει το βλέμμα στη ζωή του, προσπαθώντας να ζήσει μια καλύτερη ζωή.

James C. Harrington

Ο Τζέημς Χάρινγκτον είναι ο διευθυντής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Texas Civil Rights Project και καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Ο Harrington γεννήθηκε στο Λάνσινγκ του Μίσινγκαν και έλαβε το διδακτορικό στη νομική το 1973 από το Πανεπιστήμιο του Ντιτρόιτ από όπου επίσης είχε λάβει μεταπτυχιακό τίτλο στη φιλοσοφία το 1969. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από τη νομική, ο Χάρινγκτον εργάστηκε επί 10 χρόνια ως διευθυντής του South Texas Project στην Κοιλάδα του Ρίο Γκράντε κοντά στο Μακάλεν. Μεγάλο μέρος του νομικού έργου του εκεί περιελάμβανε την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργατών σε φάρμες και των φτωχών ανθρώπων της κοιλάδας, ειδικά στα περίχωρα. Ανέλαβε μεγάλες υποθέσεις στις οποίες ενεπλέκονταν αστυνομική βιαιότητα, ρατσισμός και ο οργανισμός United Farm Workers. Το 1983 ο Χάρινγκτον μετακόμισε στο Ώστιν όπου έγινε νομικός σύμβολος του Οργανισμού Texas Civil Liberties Union Foundation, Inc. [Ένωση υπέρ των Πολιτικών Ελευθεριών του Τέξας] θέση την οποία κατείχε για επτά χρόνια. Κατά την περίοδο αυτή, διαχειρίστηκε ρηξικέλευθες υποθέσεις που αφορούσαν το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου, της ιδιωτικότητας και της ισονομίας για τους εργάτες στις φάρμες. Συνέβαλε επίσης στην οργάνωση της κλινικής East Austin Pro Bono Clinic, που συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα.

Το 1990, ο Χάρινγκτον ίδρυσε το Texas Civil Rights Project, έναν εθνικής εμβέλειας, κοινοτικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό για τα πολιτικά δικαιώματα που προωθεί την κοινωνική, φυλετική και οικονομική δικαιοσύνη και την πολιτική ελευθερία μέσω του νομικού συστήματος και της δημόσιας εκπαίδευσης για τους ανθρώπους με χαμηλά εισόδηματα. Ο οργανισμός διατηρεί γραφεία στο Ώστιν και στο Σαν Χουάν στο Τέξας. Ο Χάρινγκτον έχει αναλάβει πολυάριθμες νομικές υποθέσεις που δημιούργησαν δικαστικό προηγούμενο, συμπεριλαμβανομένων δικαστικών διακρίσεων, παρεκτροπών εκ μέρους της αστυνομίας, ιδιωτικότητας, δικαίωματος ψήφου, ελευθεροστομίας και ελεύθερης συγκέντρωσης, και αγώνες για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες.

Από το 1994, υπό την καθοδήγηση του Χάρινγκτον, το Texas Civil Rights Project έχει εκδώσει αναφορές ανθρώπινων δικαιωμάτων σε ζητήματα όπως για φυλετική και εθνική διάκριση από όργανο εφαρμογής νόμου της Κομητείας του Άντερσον, εγκλήματα μίσους στο Τέξας, προσβασιμότητα των ανθρώπων με αναπηρίες σε δικαστικές αίθουσες και δικαστήρια του Τέξας, σεξουαλική παρενόχληση σε σχολεία του Τέξας και πρακτικές πρόσληψης του Ανώτατου Δικαστηρίου του Τέξας και του Ποινικού Εφετείου.

Ο Χάρινγκτον υπηρέτησε σε αντιπροσωπείες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ονδούρα και στη Νικαράγουα (1984), στη Χιλή (1987), στο Ισραήλ και περιοχές της Παλαιστίνης (1988), στη Γουατεμάλα (1992 και 1998) και στο Μεξικό (Χιάπας, 1999). Είναι επίσης αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νομικής του Τέξας και διδάσκει συγγραφή σε προπτυχιακό επίπεδο σχετικά με ζητήματα πολιτικών ελευθεριών και περίφημων αμερικανικών δικών. Έχει επίσης διδάξει νομική στο Πανεπιστήμιο St. Mary’s University’s School of Law.

από την Κυριακάτικη Today’s Zaman, 5 Φεβρουαρίου 2012.